De Rooms-katholieke turk

Gepost in: Stage

24 September was de dag dat ik besloot om mee te doen aan een eeuwenoude traditie van de Islam. Nu op 23 Oktober, 30 dagen later, was het dan zover. Een Rooms-katholieke Nederlander voor 100 dagen in Turkije, heeft 30 dagen tussen 5 uur in de ochtend en 7 uur in de avond niets gegeten, niets gedronken, niet gerookt en niet aan seksuele gemeenschap gedaan. Een ware openbaring. Het vasten zuivert de darmen, herstelt de maag, ontdoet het lichaam van achtergebleven schadelijke stoffen en helpt het overtollige vocht dat opgeslagen is kwijt te raken. Het geeft rust aan het hart, bevorderd de bloedsomloop en helpt om van eventuele gezetheid af te komen.

De eerste dagen waren een hel, mijn lichaam is gewend om veel en regelmatig te eten. Verder was ik voor de ramadan net op weg om elke dag genoeg te drinken, (2 liter per dag, bedankt mama :-) ) aangezien ik een handje had van te weinig drinken. Tsja, dat krijg je als je godganse dag druk achter een schermpje in de weer bent. Maar van dit streven kwam nu dus weinig terecht.

In de eerste dagen was het ook zwaar om in de ochtend nog even op te staan om ‘sahoor’ te houden. Nog snel even wat eten en drinken om er de hele dag tegenaan te kunnen. Dat hield ik dus ook niet lang vol. Ik had na een dag of 5 geen sahoor meer. Ik kon het gewoon niet opbrengen om telkens zo vroeg op te staan.

Toen de eerste dagen voorbij waren kwam ik al snel in een ritme, mijn lichaam raakte gewend aan het eet en drinkpatroon van 7 uur tot 12 uur in de avond. Ik had geen sahoor dus ik at en dronk bijna 20 uur niet. Het ritme hield aan en het werd gewoon. Niet eten overdag ging prima, niet drinken ging ook steeds beter. De droge mond hield wel aan maar ook daar raak je aan gewend. Het geluk was dat ik overdag weinig hoefde te zeggen en ook veel achter de computer zat. Hierdoor schreeuwde mijn lichaam ook niet steeds om eiwitten, koolhydraten, vetten en vitaminen.

Toen na een dag of 20 mijn mama in Turkije was om een weekje te relaxen was het echt niet leuk om op allemaal terrasjes te komen en daar tegen de ober te moeten zeggen dat ik aan oruç (vasten) deed, als hij weer eens verontwaardigd keek waarom een ‘toerist’ niets bestelde. Er werd wel altijd meteen interesse getoond. Waar kom je uit? Ik ben duidelijk geen Turk, dus die vraag was overbodig. Ben je moslim? Euhm…ja nee…maar…
Maar dan was het vaak al te laat, je zag ze met rare blikken naar je kijken, waarom doet HIJ dat nou weer?
Maar elke Turk die mij de mogelijkheid gaf om mijn verhaal te doen, wat mijn beweegredenen waren werd al snel stil en toonde later niets dan respect.

De dagen nadat mam weer terug was naar het bekende Holland waren het zwaarst. De gedachte dat ik over enkele dagen ’s ochtends weer zou mogen drinken en eten waren echt heel aanlokkelijk. Maar ik heb het er goed vanaf gebracht. Met opgeheven hoofd het einde bereikt. Wel 3 kilo lichter (is 5 kilo geweest) maar dat mocht ook wel, aangezien ik die er de eerste 4 weken ook al aangegeten had.

Maar wat kan ik nu achteraf zeggen over de ramadan en over mijzelf. Ik weet wel dat het iets is waar je in moet geloven. Het is niet zomaar even 30 dagen niks eten. Het vergt toch wel enige zelfdiscipline. Je bent continu bezig om grenzen te verleggen van je eigen ik. Tot hoever kan je gaan en waar houd het op. Ik ben blij dat het nu afgelopen is. Weer terug naar het vaste ritme van 3x per dag eten.

Ik sta voortaan beter stil bij het doel van de ramadan. Tijdens dit schrijven is het nog steeds suikerfeest (Id-Al-Fitr), dat zijn 3 dagen dat familie, vrienden, kennissen en buren heel erg belangrijk zijn voor een moslim. Op de ochtend van de eerste dag na de oruç, Sjawwal, staan moslims vroeg op: zij trekken schone, eventueel nieuwe kleren aan, en zorgen ervoor dat ze lekker ruiken. Zo getuigen ze er feestelijk van dat ze een maand gevast hebben. Na zonsopgang wordt iets gegeten ten teken dat het vasten echt voorbij is.

Daarna gaan de mensen naar een moskee of een zaal om daar naar de preek van de imam te luisteren, waarmee de ramadan echt afgesloten wordt. Ook vrouwen en kinderen zijn daarbij meestal aanwezig, zoals de profeet heeft aanbevolen. Dan wensen de mensen elkaar een gezegend feest. De rest van de dag wordt besteed aan familiebezoek. Bij de familiebezoeken wordt veel zoetigheid gegeten (niet voor niets wordt het feest ook Suikerfeest genoemd), en worden er cadeautjes uitgewisseld.

Het waren voor mij 30 hele inspirerende dagen. Of ze helemaal gezond zijn geweest is maar afwachten maar ik weet 1 ding zeker. De ramadan heeft een hoop in mijn hoofd veranderd.